SERICA Vestis

SERICA Vestis

bombycum opus, in omni Anni tempore, usum habet. In astu magno, ob levitatem, accommodatissima rafetata: in minori, ormesina. Hieme conducunt felpa et velutum: quorum utrumque pondere suô et villis calefacit. Vere et Autumnô laudatur rasa, quae vulgo veluto riccio. Est autem vetus Serici appellatio, a Seribus, populis Orientis, Boreae propioribus de quibus vide suô locô. His cum Taprobanitis commercium eratr coeterorum refugnisse coetum, Plin. l. 6. c. 17. testatur, et ex hac gente Sericum deportabatur in Persiam; nec vestes Persicae vel Medicae, aliae intelligendae, quam Sericae. E Persia vero, post devictam ab Alexandro M. Persiam, in Graeciam delatum est, inde florentibus rebus Romanis, in Imperium Romanum, ubi ἰσόχρυ???ον, eiusdem cum auro pretu, fuit. Certe iam de Caesate tradit Dio l. 43. ludis Theatrum velis sericis contexisse, cum ait: Τοῦτο δὲ ὕφασμα χλιδῆς βαρβάρου ἐςτὶν ἔργον, καὶ παῤ ἐκείνων, καὶ πρὸς ἡμᾶς εἰς τρυφὴν τῶ πάνυ γυναικῶν περιττὴν ἐσπεφοίτηκεν. Sericum, quô Theatrum Caesar velavit, suit textura barbaricae luxuriae, ad supervacuum luxum Romanarum mulierum advecta. E quibus patet, verum hoc Sericum seu Holosericum fuisse, non Subsericum tantum, i. e. telam, in qua stamen ex lineo, subtemen sericum erat, ut quidam voluêre. Nisi eandem vestem modo Sericam, modo Subsericam, dicas appellatam, ut apud Lamprid. in Alexandro c. 40. fieri videtur. Idem Dio l. 59. ubi de Caligula, inquit, καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ χλαμύδα σηρικην` ἀλουργῆ ἐπενέδυ, Chlamydem scricum purpurei coloris induit. Et paulo infra: Ἄλλως δὲ δὴ εν τε τᾐ σηρικῇ καὶ εν τῇ νικητηρίᾳ σκευῇ ὡσ πλήθει ἐδημοσίευεν. Ut plurimum in serico vestitu, aut triumphali ornatu, in publico, versabatur. Postea sub Heliogabalo, in promiscuo usu, esse coepit, ut observavit Lamprid. quo factum, ut primus Romanorum scricam vestem induisse, dicatur ei c. 26. Aurelianus tamen apud Vopiscum, c. 45. vestem holosericam neque in vestiario habuit, neque alteri utendam dedit: Cumque ab eo uxor sua peteret, ut unico pallio blatteo serico uteretur, respondit, Absit ut auro fila pensentur. Et invehitur in Creticum Iuvenalis Sat. 2. v. 77.

Acer, et indomitus, libertatisque Magister,

Cretice, pelluees.

Vestis enim Sericae, sicut et Bombycinae id proprium fuit, ut transluceret hominesque nudaret, et proin mulieribus tum in usu, ac viris minus decora erat: quamvis iam Plinii aetate, qui aliquot annis Iuvenalem superabat, Coa vestis promiscue viris iam gestaretur. Vide Octav. Ferrarium de Re Vestiar. l. 1. c. 20. Obtinuit vero consuetudo tam care Sericum emendi, usque ad tempora Iustiniani Imperatoris cui cum permolestum esset, ab hostibus Persis illud tanti emi, commode, ut Procopius in Gothicis l. 2. et ex eo Zonaras narrat, duo Monachi ex India venêre, qui indicium facerent Caesari de vermibus Sericum nentibus: nec posse quidem vermes cos Constantinopolim deferri; posse tamen apportari ova, e quibus vermiculi gignerentur. Remissi igitur Monachi, qui cum ova istiusmodi attulissent, inde profluxit omne id vermium genus Sericum nentium, quod hodie est in Europa: neque ulli tum amplius dubium fuit, quin id esset bombycum opus, cum antea admodum anceps ac incerta hac de re fluctuaret quaestio. Quod inter alios prolixe in Κοσμουργίᾳ ostendit Gregorius Pisides Diaconus et Referendarius Constantinopolitanus, qui Heraclii Imperatoris temporibus ac deinceps vixit. Quod proin Bombycinam seu Coam vestem a Serica distingui videmus, apud Veteres hinc est, quod ferê doctissimis quibusque ita persuasum esset, disparem esse Serici originem: quem in errorem impellebantur eô, quod longe praestantius esset Sericum e Persia apportatum, quam bombycinum Coum. Forte, quia Indici bombycis tenuius ac subrilius silum erat: crassius autem vermis Coi. Praeterea, ut e Plinio observatum Salmasio, Coi non ante eliquabant stamen bombycinum, quam corrosâ metarâ evolâsset papilio. At Seres, integrô illô stamine, id agebant, intus adhuc morante bombyce, ac necdum in papilionem conversô. Quare nihil mirum, si, Plinii aetate, l. 11. c. 13. viri etiam Cois uterentur, ut dictum; Sericô solô feminae. Paulo post tamen et hôc viri coepêre uti. Unde opus fuit, decerni a Senatu anno Urb. Cond. 759. ut Tacitus Annal. l. 2. c. 33. narrat, Ne veslis serica viros foedaret. Nec e vulgo tamen, sed soli Nobiles hâc veste utebantur, donec ad infimos perventum: quô tempore Coa seu Bombycina nobiliori cessit. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Idolol. l. 4. c. 90. Salmas. ad Tertull. de Pallio, et Histor. Aug. passim, inprimis ad Capitolin. in Marco, c. 17. ubi Sericâ et auratâ veste Augustas usas, et Vopiscum in Aurel. c. 45. ubi Serica ante Heliogabalum de Subsericis, post eum de Holosericis, intelligenda esse, contendit: nec non ad Solinum passum. Adde quae supra dicta, voce Multicia. Sed miteris, sericis quoque uti calceamentis Imperatores coepisse; neque enim φοινικόροα illa πέδιλα, quae propria erant Imperii insignia, quaeque aurô gemmisque insigniter exornata erant, ê corio vel vili aliqua materia fuisse, verosimile est. Vide Beni. Balduinum de Calceo Antiq. Imo loricae quoque e serico meminimus supra, ubi de Linteis libris. In Serico vero etiam seripsisse Persas, indicat hoc Symmachi l. 4. Ep. 34. Tu etiam sericis voluminibus, Achaemeniô more, infundi literas meas praecipis: quemadmodum idem monitus Cumanos lintea texta sumpsisse, Ibid. et in sindone Indos sctipsisse, Philostratus in Apollonio, refert: Hodieque Sinensibus, i. e. ipsis Seribus, mos e serico chartas conficiendi. Vide Theophil. Spizelium de re Liter. Sinensium. Hôc tempore, Sericum magnô numerô est in Murcia et Sicilia, unde Genuam, Venetias, Florentiam, aliaque in loca exportatur; nobilissimum album in Sinis provenit. Armeni e regno Persiae ingentem Sericarum et aurô intertextatum mercium copiam in Europam adducunt. Neapoli ac Londini melioris notae tibialia serica confiunt: Sericum villosum optimae notae Genuae elaboratur; consicitur tamen et Neapoli, Perusiae et Venetiis, Auctor Anonymus Histor. Orbis Terr. Geogr. ac Civil. c. 10. de Commerciis §. 13. Vide quoque Io. Baptistam Tavernier Tr. Gall cui titul. Observations sur le Commerce des Indes Orientales, ubi duo genera Serici in Indiis, quorum alterum Lusitani Cabeca, Galli Teste; alterum isti Barillo, hi Ventre, appellent, occurrere docet, et plura alia circa huiusmodi negotiationem, a Batavis inprimis exerceri solitam, annotat. Adde Tiraquellum LL. Connub. l. 3. n. 18. ubi de Serico multa, Baifium de Re Vestiar. c. 5. et 6. et Brodaeum Miscell. l. 2. c. 22. ubi de Serico et Bombycino. P. Fabrum Semestr. l. 1. c. 16. ubi de Serico, Bombycino, et Bysso, nec non quae supra diximus, in vocibus Bombycine Vestes, Bombylius, Holosericum etc. quaeque hic infra dicemus, it. voce Subserica: et Yu, ubi de panni apud Sinenses genere, praestantiâ atque hinc pretio, ipsum Sericum superante.